Waking

August
That short moment of consciousness between sleeping and waking tricks me into thinking that I’d feel the sun’s heat through my window and my dad’s cursing. I open my eyes; I remember the heavy duvet on me and my cold, dry throat. I wake up remembering I am here, my home a fortune away.

Date with a Deathmatch

Author’s Note: this story is in its fetal stage.

And I ride in this bus, constantly dreaming about my death, or my seatmate’s while My Iron Lung blasts on my ears. I always wonder if there might be any chance that I could kill while I am killed. The biggest dream I have in my life is to try killing some – mutilate and pierce their flesh with something blunt.

And I now walk – down. This desolated street. Feet marching to Shrek’s All Star. I look for danger. I don’t want to come home alive. I want my friend to regret telling me, “Don’t ever come back!” as her farewell. It was a joke, I know. However, its humor will be stolen by my death. I won’t hear her cry, which is unfortunate. But to think that it will be the last thought I have before I die comforts me.

I make a turn in this small back-alley. A shortcut I never took. It seems that the rats are perfect company for my current state. And I heard crashing of garbage bins. Cats?
“Are you ready?”
“I am.”

Gisaag sa gasikad na Prinsipe

Akong mahinumduman;

Ngit-ngit.

Basa ang kalsada sama sa akong agtang. Ang bag sa akong abaga nakapabug-at sa akong paminaw gikan sa akong kutas na ginhawaan padulong sa akong nagngol-ngol na tiil.

Ni-para.

“Kuya, unahan lang.”
Mata niya nikatawa na nakapakalma nako. Apan bisan sa kangit-ngit, makita ko iyang kagwapo. Ayay, si kuya maskulado. Maklaro ko, bisa’g kini gihabol sa kangitngit, iyang patik nga usa ka babaye nga gahukas. Ngabil niya, pula – na mao’y akong nahinumduman samtang akong dugo nagdagan sa akong batiis.

Nisakay.
Ginhawa gamay.
“Ok ra ka miss?” Nangutana siya.
“Siguro,” tubag ko. Pero gikapoy tuod ko.
“Ayaw’g kabalaka. Ako ka…” ang serbato sa dako na trak mitabon sa iyang danlog na tingog.
“Ako kang ihatod,” paniguro niya.

Nisalig ko apan sa lahi kon’g iskina giliko. Ug lahing kalibutan ang akong napuntahan. Kining prinsipeha gidagit ko gamit ang iyang katawa ug ang iyang pagtindak sa iyang taya-on na sikad.

Gikugos
(l*)

ko panaog. Bugnawng kamot nihakop sa akong katawhan na mura ba’g wa ako’y katungod sa akong kaugalingong panglawas. Nihalok ang yuta sa akong buko-buko ug nahimong lapok samtang niuwan ang mga luha ug singot. Ang panganod sa gabii nikanaog padulong sa akong panit, ningmarka sa kada hampas ug pamusdak na wa ko damha. Di man lang ko katingog sa kakutas ug kahadlok.

Dugong napugos og dagan.
Matang napugos og hilak.
Tingog nga napugos og hilom.

Ug iya ako – nahatod sa kon asa.
Apan wa na ko kauli.